sıfır saniye

yan yanayız. bir karış mesafe ancak var aramızda. beynimin içerisinden yazılmamış şiirler, söylenmemiş sözler geçiyor birbiri ardına. cesaret edemiyorum bu uçan harfleri uç uca ekleyip ona sunmaya delicesine. kalkıp haykırmalıyım, hatta onu sarmalı sarmalı içine akmalıyım. bütün bu gelgiti yaşarken ona bakmamaya çalışıyorum hem de. gözlerim ileride ufukta çakılı. camın önüne konan kuşlar olur ya bazen. o vakit davetsiz misafirin güzelliğini doya doya seyreder, gitmesin, ürküp uçmasın diye dua ederim hep. kalbimden onu sarmak kucaklamak kanatlarını avuçlarıma almak isterim de ürkütüp uzaklara kanat çırpmasından endişe ederim. işte bu kuşları anımsadım o anda. ne kadar zaman geçti hiç hatırlamıyorum. belki de masallarda bahsettikleri gibi zaman durmuş bile olabilir, inanırım.